با موشک دراگون آشنا شويد

موشک‌های ضد زره نقش تعیین کننده‌ای در جنگ دارند،به طوری که می‌توان به وسیله آنها، بدون درگیری میدانی به نتیجه رسید. ازمیان موشک‌های ضد تانک جهان، تعدادی از آنها قدرت انهدام بیشتری را در مقایسه با سایر موشک‌ها دارند

به ادامه مطلب برويد

موشک دراگون

با افزایش توانایی تانک‌ها در دفاع از خود، فاصله درگیری تانک‌ها با نیروهای پیاده نظام افزایش یافت. بین دهه‌های 30 تا 50 میلادی این فاصله چیزی در حدود 150 تا 350 متر بود، ولی بعد از آن به تدریج این فاصله افزایش یافت. با افزایش فاصله درگیری، راکت‌های ضد تانک معمولی مانند RPG7  و بازوکا دیگر کارایی زیادی نداشتند.

   حتی در صورت اضافه کردن برد راکت، دیگر سرباز پیاده قدرت هدف‌گیری تانک را از فاصله 500 متری ندارد، زیرا حتی 1 درجه اشتباه در هدف‌گیری باعث یک خطای چند متری در فاصله بیش از 500 متر می‌گردد و این فاصله برای در امان ماندن تانک کافی است؛ از این رو دو قدرت شوروی و آمریکا دست به ساخت موشک‌های ضد تانک هدایت‌شونده‌ای زدند که بتوان آنها را از فواصل دور شلیک و هدایت کرد. روس‌ها موشک ضد زره مالیوتکا را ساختند و آمریکایی‌ها در اولین تجربیات موفق خود، پس از مدتی استفاده از موشک‌های نسل اول کشورهایی مانند فرانسه موفق به ساخت موشک ضدتانک هدایت‌شونده M47  ملقب به دراگون شدند.

دراگون را باید در حقیقت موشک ضدزره نسل دوم به حساب آورد. این موشک قابل حمل توسط نفر و هدایت‌شونده، توسط کمپانی مک دانل داگلاس و ریتون ساخته شده است. این موشک قابل شلیک توسط نفر است و به روش سیمی هدایت می‌شود، یعنی فرمان‌های  کنترلی و تصحیح مسیر به سوی هدف توسط یک سیم نازک از لانچر به موشک منتقل می‌گردد. تغییر مسیر موشک به روش تغییر بردار پیش‌ران صورت می‌گیرد. سیستم شامل موشک و لانچر پرتاب می‌باشد و مکانیزم ردیاب حرارتی و همین طور دید در شب بر روی لانچر سوار است. گفتنی است لانچر مجهز به دو پایه و باتری می‌باشد.

کلاهک موشک ضدزره دراگون، قدرت انهدام زره‌پوش‌های متوسط و سنگرهای سبک را به نیروهای پیاده می‌دهد. دراگون از اوائل دهه هفتاد میلادی وارد ارتش آمریکا شد. سیستم هدایت سیمی به کاربر این امکان را می‌دهد که موشک را در یک مسیر مستقیم نسبت به هدف حفظ کند. برای این منظور کافی است کاربر هدف را در مرکز سایت دید حفظ نماید. لانچر از جنس کامپوزیت و قابل استفاده به دفعات است. دراگون در اوائل دهه 90 مورد بازنگری و ارتقاء قرار گرفت که نتیجه آن سوپر دراگون بود.



نسل اول دراگون دارای برد 1000 متر و زمان پرواز 11.2 ثانیه بود. نمونه بهینه‌سازی شده دراگون دارای  18 اینچ قدرت نفوذ بیشتر و برد 1500 متری است. اولین استفاده رزمی دراگون مربوط به جنگ تحمیلی عراق به جمهوری اسلامی ایران است که این موشک توسط نیروهای ایرانی بر ضد قوای زرهی عراق به کار گرفته شد. تعداد محدودی از این موشک در زمان رژیم پهلوی خریداری و تحویل ارتش ایران گردید. این موشک امروزه توسط وزارت دفاع ایران به روش مهندسی معکوس تولید می‌گردد و پاره‌ای از مشخصات آن نیز ارتقاء داده شده است.



دراگون توسط نیروی زمینی و سپاه تفنگداران دریایی آمریکا و 10 کشور دیگر به خدمت گرفته شده و تاکنون ارتش آمریکا 7000 لانچر و 33000 موشک دراگون را به خدمت گرفته که از این تعداد 17000 موشک مربوط به سپاه تفنگداران دریایی می‌باشد. دراگون در درگیری‌هایی نظیر جنگ‌های اول و دوم خلیج فارس و افغانستان با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت. قدرت نفوذ دراگون چیزی حدود 500 میلیمتر است، با این حال این اژدهای کوچک در مقابل زره تانک‌های مدرنی مانند آبرامز، مرکاوا و T 92S هیچ کاری از پیش نمی‌برد. 



مشخصات

وزن کامل با لانچر پایه و سایت: ۱۰٫۰۷ کیلوگرم
وزن لانچر: ۶٫۹ کیلوگرم
وزن کلاهک موشک: ۵٫۴ کیلوگرم
بیشترین برد: ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ متر
برد مسلح شدن: ۷۵ متر
سرعت: ۲۰۰ متر بر ثاینه
قدرت نفوذ: بسته به مدل ۴۰۰ تا ۵۰۰ م م

امروزه ارتش آمریکا مشغول جایگزینی این موشک با موشک جاولین می‌باشد

باشگاه خبرنگاران جوان